Benherneysemo'nun Ramenle İmtihanı

-Hayalim böyleydi tabi-

Aslında bu postu haftalar önce yazacaktım, sonra nedense vazgeçtim... Şimdi aklıma esti ve ilk ramen deneyimimi tüm rezilliğiyle anlatmak istiyorum... :)

Malumunuzdur ki özellikle Kore dizileri izleyenler bilirler, adamlar siz saf saf ekrana bakarken iştahla, şapur şupur ramen yerler... Yüz ifadelerine ve yiyişlerine bakarken bu ne menem bir şey ki adamlar böyle yiyor, kendinden geçiyor diyorsunuz. Aynı benim çiğköfte yiyen halim gibi :p

Ramen nedir diye mini wikipedia'lık yaparsam, kolay haşlanan bir tür erişte ve içine bazı malzemeler katılarak, sulu bir şekilde pişirilmesiyle oluşturulan bir yemek... 

Bir gün gaza geldim, "Ben artık bunu yemeliyim!" dedim. Biraz da internette araştırma yaptım yiyenlerin %95'i şikayetçi. Mide ağrısı yapmasından, tadının kötülüğüne kadar. Kır dizini, otur, vazgeç değil mi? Yok illa kaşıncam ben! Bir de artistlik: "Belki çok beğenicem ben?" diye. Kötü de olsa tadını bilmeden ölmek istemedim. Ki o gün evden çıkacak durumda da değilim, abime telefon ettim gelirken ramen al diye. Tepki şudur: "Ney!" Tabi anlamadı garibim. Ben de derin izahatlarda bulundum, nedir, hangi reyonda bulunur vs. 

Ben Leader istemiştim ama markette Kungfu marka varmış ve de tek çeşidi. Neyse artık hafif hayal kırıklığı "O olsun madem." dedim. Öylesine gözüm dönmüş :D Bir de bir erişteye göre gereksiz pahalı bunlar ya, onu da ekleyeyim...

Neyse geldi, evdekiler bana burun kıvırarak bakıyorlar tabi. "Ayy onu mu yicekk?" diye... Bu kadarla kalsa yine iyi: "Her gördüğüne ne diye özenirsin?" gibisinden laf sokmalar da geliyor ama ben kutuya sarılmışım, "eheheh!" diye salak bir gülümsemeyle hazırlık çalışmalarına başladım... 

Kutunun içinden çıkanlar şöyle... Erişte, çatal, baharat paketi ve kurutulmuş sebze paketi. Tabi çubuk meselesi hiç aklıma gelmedi, çatalı görünce yıkıldım resmen. Şuan çubuğum yok ama kısa vadeli hayallerimden biri de bir çift çubuk edinmek. 

Baharatın hepsini koymadım, ağır olur diye düşündüm. Yarısından da azını koydum. Sebze paketini de koydum, sonra kutudaki sınıra kadar sıcak suyu koyup zaten yarım açtığım paketin ağzını kapattım ve bekledim. Hazırlarken suratımda iki ifade var, biri hala o salak sırıtış; diğeri de bir bilimadamı titizliği. Görseniz atom bombası falan yapıyorum sanır, öyle bir ciddi çalışma. Sanki tek yanlış hareketim hepimizi havaya uçuracak. Hayır, ortada psikolojik bir baskı da mevcut. Aile bireylerimin hepsinin gözü üzerimde. "Ne diyim ben sana?" bakışı var hepsinde... 

Bir hevesle tadına bir baktım. İlk lokma beklediğim gibi değil, ben harika bir şey bekliyorum çünkü ama çok kötü de değil. Bizimkilerin gözü bende ya kötüleyemiyorum da "Mmmm..." yaptım şöyle bir. Hani ikiyüzlü yemek programı sunucuları vardır ya. Biri yemek yapar onu tadar da harika harika diye aptal yüz ifadeleri yapar, aynen öyleyim... Bizim de gururumuz var sonuçta!

Ama 2-3 derken 4-5. lokmada tadı dayanılamayacak kadar kötü gelmeye başladı. Neyse dedim gideyim yan odada yiyeyim siz bana böyle bakınca keyfimi kaçırıyorsunuz. Ne demiş atalarımız: Yavuz hırsız ev sahibini bastırır. Baskın basanındır :D 

Yan odaya gittim ama yiyemiyorum, mümkünatı yok. Sonuç olarak sadece yarısını yiyebildim. Ve 1 saat geçince mide ağrısı başladı mı? Mide ağrısına bir şekilde dayanırım ama baharatı ki düşünün yarısını bile koymadım, inanılmaz ağır geldi! Resmen nefesimde, üstümde başımda baharat kokuyor. Resmen 1 gün o koku burnumdan gitmedi! 

Kendime gelmem bir günümü aldı ama ben akıllandım mı akıllanmadım! Bunun markası, bunun türü diye mırın kırın ediyorum hala. İlerideki hedefim diğer türlerini denemek, diğer hedefim ise Türk işi ramen tariflerine bakmak ve kendi damak zevkime azıcık yakın bir ramen keyfi yaşamak. Tamam biliyorum ben akıllanmam, biliyorum benden adam olmaz, biliyorum bana müstehak. İyi madem öyle görüşürüz :) Sevgiler...