Biz Evleniyoruz - Julia Quinn (Bridgertons #8)

 Adı: Biz Evleniyoruz

Yazar: Julia Quinn

Orijinal Adı: On The Way To The Wedding

Çeviri: Tuğba Şabanoğlu

Yayınevi: Epsilon Yayınları

  Sayfa Sayısı: 453

Basım: Mart 2013

Seri: Bridgertons Serisi #8

Bridgertons Serisi

#1 Yüreğe Söz Geçmiyor //  The Duke and I (Daphne&Simon)

 #2 En Çok Beni Sev // The Viscount Who Loved Me  (Anthony&Kate)

#3 Son Söz Aşkın // An Offer From A Gentleman (Benedict&Sophie)

#4 Rüyalar Gerçek Olsa // Romancing Mister Bridgerton  (Colin&Penelope)

#5 Sonsuz Sevgilerimle // To Sir Phillip, With Love (Eloise&Phillip)

#6 Sana Muhtacım // When He Was Wicked (Francesca&Michael)

#7 Öpüşünde Saklı // It's In His Kiss (Hyacinth&Gareth)

#8 Biz Evleniyoruz  // On The Way To The Wedding (Gregory&Lucy)

"Gördüğüm en mutsuz gelinsin."

"Mutsuz değilim. Ben sadece şey hissediyorum..."

Ama ne hissettiğini bilmiyordu. Ne hissetmesi gerekiyordu ki? Kimse bunun için eğitmemişti onu. Bütün eğitimi boyunca; dadısı, mürebbiyesi ve Bayan Moss'un Okulu'nda geçirdiği üç yıl boyunca kimse ona bunun dersini vermemişti.

Neden kimse bunun dikiş nakıştan ve yerel danslardan daha önemli olduğunu fark etmemişti?

"Ben..." Artık anlamıştı. "Ben veda ediyormuş gibi hissediyorum."

Hermione hayretle gözlerini kırpıştırdı. "Kime?"

Kendime.

Öyleydi de. Kendine ve olabileceği her şeye veda ediyordu. 

Merhabalar :)

Yine okuduğum ama yorumunu henüz yazmadığım bir kitapla geldim. Alıntıların fotoğrafını çektiğim tarihten baktığım kadarıyla bu kitabı 04.01.2019'da okuyup bitirmişim. Burada bir taslak oluşturmuşum ama yazmamışım. Şimdi yarım bıraktığımız işleri tamamlayalım. ^^

Biz Evleniyoruz, Bridgerton Serisi'nin 8. ve son kitabı. 8. kardeşle seriye veda ediyoruz. Bu kitabın kapak tasarımını Epsilon'un ilk yayınladığı günü dün gibi hatırlıyorum. Bu kapaktaki çizimin suratını hiç beğenmemiştim. Bana çok gudubet gelmişti. :) Ama genel olarak bu serinin kapak tasarımlarını çok beğeniyorum ve serinin ruhuna uygun buluyorum. Maalesef ki Epsilon bu serinin kapaklarını değiştirme gaflet ve delaletinde bulundu. 

Yeni kapaklar bunlar. Epsilon'un hesabından aldım.:)

Kapaklar kendi başlarına kötü olmasalar da Bridgertons'a uygun olmadığını düşünüyorum. Martı bir dönem klasikler için bu tarz kapaklar kullanmıştı, onlar da hoşuma gitmemişti. Bu kapaklarla ilgili yorum sizin. Ama ben elimde eski kapakların olmasından mutluyum. 

"Ben bir hiçim.(...) Sensiz bir hiçim."

(...)

"Mübalağa ediyorum belki, ama hepsi bu. Beni daha iyi kılıyorsun. Bana dilekler diletiyor, umut ettiriyor ve ilham veriyorsun. Bir şeyler yapmayı istememi sağlıyorsun. Tanıdığım en iyi insansın sen, tanıdığım en onurlu insan. Beni güldürüyorsun. Ve düşündürüyorsun. Ve ben... Seni seviyorum."

Gregory ailenin en küçük erkeği. İçlerinde de en az tanıdığımız ayrıca. Zaten diğer kardeşlerin kitaplarında küçük bir çocuktu. Seride en çok 7. kitaptı tanıma fırsatı bulmuştuk. 

Yazar bu kitapta farklı bir şey denemiş. Bu kez erkek karakter Gregory, Hermione'a aşık oluyor ve onun için mücadele ediyor. Ancak Hermione başka birine aşıktır ve arkadaşı & refakatçisi Lucy bunun bir felaket olduğunu düşünüyordur. Hermione'u bu durumdan kurtarmak için Gregory'e Hermione'un kalbini çalma konusunda yardım etmeye karar verir.

Lucy gerçekten güçlü bir kadındı. Sevdiğim kadın karakterlerden biri oldu ama ailesine karşı boynu eğriydi :/ Amcası ona daha önceden ayarlanmış bir evliliği dayatmaktadır. Lucy ise yardımcı olduğu Gregory'e meyletmeye başlamıştır bile. 

Gregory, serideki erkek karakterler içinde en normal olandı. Bu hoşuma gitti. Gerçek aşka inanan, onu arayan, onun için mücadele eden zeki, ilgili, sevecen bir adam. Aşktan korkmuyordu; geçmişten gelen yaralar/ travmalar, karşı tarafı bir itip çekmeler yoktu. :)

Buna rağmen duygu geçişleri çok keskindi. Ve konu epey sallanmıştı. Diyaloglar bildiğimiz Quinn diyaloglarıydı ama bu konunun gereksiz uzayıp sallanması kitabı birazcık da olsa sönük kılıyordu. 

Sonu ise gerçekten çok güzeldi. Çok beğendim. Gregory'nin aşkı için savaşması ve abilerinin göze alamayacağı bir şekilde aşkına sahip çıkması çok hoşuma gitti. Bir seri de böylece bitmiş oldu. İlerleyen zamanlarda genel bir seri yorumu da yazacağım. :)

Mutlu sonlarınız daim olsun efenim. ^^

Bu yazıyı "benherneysemo.blogspot.com.tr" dışında herhangi bir blog/forum/internet sitesinde okuyorsanız, şahsımın bilgisi dışında ÇALINMIŞ DEMEKTİR!!!

Devamını Oku »

AMANVERMEZ AVNİ / Tiyatro (Bir Osmanlı Polisiyesi)

Yazan: Ebusüreyya Sami

Çeviren: Erol Üyepazarcı

Oyunlaştıran ve Yöneten: Selçuk Yüksel

Dramaturg: Dilek Tekintaş

Sahne Tasarımı: Kerem Çetinel

Kostüm Tasarımı: Beren Janset Kaplan

Müzik: Orhan Enes Kuzu

Oyuncular: Burak Davutoğlu (Amanvermez Avni), Can Alibeyoğlu (Arif), Defne Gürmen (Karolin), Burhan Yeşilyurt, Cihan Kurtaran, Defne Gürmen, Emre Şen, Gülce Çakır, Murat Üzen, Neslihan Ayşe Öztürk, Ozan Gözel, Özgür Atkın, Pınar Aygün, Volkan Ayhan

DİPNOT: 5 aydır temize çekilmeyi bekleyen bir yazı :) Şu günlerde iyi gelebilir.

Merhaba;

Tiyatro sever misiniz? Zamanında okullara gelen amatör tiyatro gruplarını bile severdim ben. :) Aslında bu yazıyı yazmaya niyetlendiğimde böyle başlamayı düşünmemiştim. Ama epey şey hatırladım ve hissettim okuldaki tiyatrolara dair. İlkokuldaki eski ve tozlu tiyatro salonumuza kadar hem de... Apayrı bir yazı olabilecek kadar. Geçelim efendim.

Belki klişe olacak ama o anlık etkileşim oldum olası hoş gelir bana. Bir defalık... Tekrarlanamaz. Oyuncularla, oyunla aranızda bir cam yoktur. Sanki hikayenin içindeymişçesine bir his... 

Kendime vakit ayırmayalı epey uzun zaman olduğunu fark ettiğim bir günde Şehir Tiyatrolarının önünden geçerken gördüm oyunun afişini: Amanvermez Avni.

Aklımdan ilk geçen; "Bunu kaçıramam, kesinlikle gitmeliyim." idi. İlk işim araştırmak oldu. Gösterimde olduğu sahneyi buldum. Programıma uygun tek bir seans vardı. Ve tek bir bilet kalmıştı. Şaka maka son bileti almıştım o seanstaki. Ve yerim gerçekten isteyeceğim, seçeceğim yerdi. Ortanın ortası :) Bana kalsa 2 kişilik bilet alırdım, tek gitmezdim muhtemelen. Ama yalnız gitmemin de benim için hiçbir mahzuru yoktu. Tek başıma etkinliklerden pek sıkılmam. 

Bileti aldıktan sonra ben gösterim gününü beklerken size bu oyuna gitmeyi neden bu kadar istediğimi anlatayım: Sherlock Holmes. Bu blogda resmen her yol ona çıkıyor. Bazen ben bile yazmaktan sıkılıyorum. Umarım siz okumaktan sıkılmıyorsunuzdur. Sherlock külliyatını tamamladıktan sonra insan benzer kitaplar arayışına giriyor. Zamanında böyle bir arayışa girmiştim. E herkesler bu adamın hikayelerini ya da ona benzer kişilerin benzer hikayelerini yazmış da bizden hiç mi kimse yazmamış diye araştırmaya başlamıştım. Yazmış efendim yazmış. Ebusüreyya Sami'nin Amanvermez Avni karakteri de bizlerin Sherlock Holmes'u. Ama bunu onun yanında dile getirmeyin, pek celalleniyor. :) 

Osmanlı döneminde yazılmış Amanvermez Avni karakteri aynı zamanda bir polis memuru. Kendi deyimiyle Sherlock gibi polise yardım eden bir acemi değil. İşinin ehli. :) Zamanında epey araştırıp kitabını alıp bu karakteri yakından tanımak istemiştim. BURADAN o yazımı okuyabilirsiniz. Kitaplarla ilgili pürüz çıkınca öylece kalmıştı. Tiyatroda izlemek ise apayrı bir zevk olacaktı. Epeydir de tiyatroya gitmemiştim. (Şu an sokağa dahi çıkamıyoruz o başka:)

Kameralarımızı gösterim gününe çeviriyoruz. Bir başıma tiyatronun yolunu tuttum ve yolda trafiğe takılmama rağmen yetişmeyi başardım ve yerimi aldım. 

Oyunla ilgili ilk bahsetmek istediğim şey: DEKOR! İzlerken kim düşündü ve uyguladıysa helal olsun diyordum. Evet içimdeki bıçkın mahalle delikanlısı da aramızda. :) Dekor gerçekten çok başarılıydı. Oyunda verilmek istenen gizemli hava, akış o kadar iyi verilebildi ki bu sayede. Çok iyi bir iskelet üzerine oturtulmuştu oyun kısaca. Sesler de çok iyi kullanılmıştı

. 

Ve kostümler :) Bayılıyorum, hele de dönem kostümü olunca. Genelde sade günlük kostümler varken Karolin karakterinin kıyafetleri çok şık ve gösterişliydi.

Oyunculuklar ise fevkaladeydi. Favorim Amanvermez Avni'nin yaveri Arif olmakla birlikte Amanvermez Avni'den yan karakterlere kadar harika bir iş çıkardılar.

Elinde yağ, un, şeker olan her bireyin helva yapması gibi elimizde başarılı bir dekor, iyi oyuncular, güzel bir konu varsa sonu da tatmin edici bir oyuna çıkıyor. 

Bu oyunda Amanvermez Avni'nin  Körebe ve Yanmış Adam hikayelerindeki maceraları ele alınmıştı. Gözü bağlı bir şekilde gizemli bir doğuma götürülen bir ebe ve deniz kenarında bulunan yanmış bir ceset... Ve iç içe gizemli, ürpertici, komik maceralar. Özellikle A. Avni, Sherlock ile karşılaştırıldığındaki o tatlı öfkesi :)

Gelin bir karşılaştırma da biz yapalım:

*Amanvermez Avni'nin de ciddi bir gözlem ve muhakeme yeteneği var. 

*O da bir kılık değiştirme ustası. 

*Ve bir sağ kolu var; yaveri Arif.  Ee, eninde sonunda her Sherlock'un da bir John'a ihtiyacı vardır. 

*Tabii Avni'yi ayıran temel özelliği bir polis memuru olması. Yani bir "profesyonel".

*Ayrıca kadınlarla arası da gayet iyi. Ki sol kolu da sevgilisi Karolin. Bu sevgili; neşeli, zeki, becerikli, eli maşalı bir karakter. Ve tekrar edeyim kıyafetleri de çok şık.

Bizim coğrafyamızda, bizim tarihimizde vuku bulması da ayrı bir sevimli geldi. 

II. Abdulhamit'in Sherlock hayranlığından bahsetmiştim. Kendisini oyunda da görmek beni çok şaşırtmadı ama güzel bir ayrıntıydı.

Bu başarılı oyun bende pek çok duygu uyandırdı. Eğleniyordum, özlemiştim. Ama bir ara yerimden kalkıp sahneye fırlamayı istetecek bir heyecan duydum. Bu sahnenin bir yerinde olmak istiyordum. Zihnimden düşünceler hızlıca kayıp gidiyordu. Ben oyuncu mu olmak istiyordum? Hayır. Hiç öyle bir hayal kurmamıştım ciddi olarak. Bir süre daha düşüncelerimi ve hislerimi yokladıktan sonra fark ettim ki ben yazmak istiyorum. Okuma yazmayı öğrendiğim günden beri okuyan ve yazan biri olarak: Ben Yazmak İstiyorum. Zihnimdeki karakterler, olaylar, düşünceler, hayaller önce bir kağıtta sonra başkalarının zihninde hayat bulsun istedim hep. Ve böyle hayat bulmalarını da. O an bunu o kadar çok istemiş olmalıyım ki bir telaş sahneye koşmak bile istemiştim. Oradan çıktığımda ise 2. kez izlemek istedim bu oyunu. 

Bir daha gidemedim ama bazı şeyleri de düşünmeden edemedim. Ben bazen yalnız kalmaya ihtiyaç duyuyorum. Yanımda kimse yokken bazı şeyler daha net gibi. Bazense tam tersi. Bu oyundan bu kadar zevk almamı biraz da yalnız olmama bağlıyorum. Yanımdaki kişinin zihin alanına o kadar giriyorum ki bazen onun gözüyle izleyip hiç zevk almayabiliyorum. Ama bu sefer sadece ben ve oyun vardık. Ve çok güzeldi. 

Yakın zamanda bir de müzikale gitmek istiyorum diye bitirmişim bu yazıyı :) Ne kadar normal ve iyimser zamanlarmış diyorum şu an. 

Sevgiler <3 

Bu yazıyı "benherneysemo.blogspot.com.tr" dışında herhangi bir blog/forum/internet sitesinde okuyorsanız, şahsımın bilgisi dışında ÇALINMIŞ DEMEKTİR!!!

Devamını Oku »