Benherneysemo'nun Kişisel Gelişim Kitaplarıyla İmtihanı ve Dale Carnegie

-Kişisel Gelişim okurken nasıl göründüğümü merak edenler resmin sol alt köşesine baksınlar :) -

 Böylesine kendi alanım olmasına rağmen kişisel gelişim kitaplarından hiç hoşlanmıyorum :( Okurken, daha doğrusu okumaya çalışırken çok ama çok sıkılıyorum. Bana göre insanları hepsi aynı ayara, aynı tuşlara sahip makineler gibi görüyor bu kitaplar... Sanki bir tavsiye tüm insanlığa genellenebilirmiş gibi... En nefret ettiğim özellikleriyse hayatımızı kökten değiştireceklerine ve her şeyi elde etmemizi sağlayacaklarına dair kibirli söylemleri.  Öyle bir kendini beğeniş ki , şok edici. Sanki herkesin elde etmek istediği daha büyük ev, daha çok paraymış gibi bir tavır... Kalıplara sokmaya çalışırcasına akıl verme çabası... 10 Adımda şu, 20 adımda bu... Bu durum benim hoşuma gitmiyor. Ve çok fazla da inandırıcı gelmiyor. Çünkü bir yandan da bu kitapların büyük bir kısmı Avrupa ve Amerika menşeili, doğal olarak da oranın kültürüne aitler, bize uymuyor, çoğu yönden eğreti kalıyorlar ve kalmaya da mecburlar.

Bir sevmediğim özellikse verdikleri tavsiyelerin büyük bir kısmının muğlak, havada, uygulama yöntemi, pratiği olmayan tavsiyeler olması.  "Bugün hayatınızı değiştirin!" Peki ama nasıl? Ayrıca senin değişiklik, başarı, harika bir hayat addettiğin şeyler benim için de öyle mi?  Ya  senin dediklerine sahip olduğum halde mutlu değilsem?

Bunlar benim bu kitapları okumaya çalışırken hissettiğim "kişisel" düşüncelerim. Okuyup, bu kitapların hayatlarını değiştirdiğini, çok faydalandıklarını söyleyen insanlar da olacaktır. Eminim ki doğrudur. Zaten benim karşı çıktığım nokta genelleme kısmı... :)

Bu tarz düşündüğümü bilen bir arkadaşım, bir gün bana Dale Carnegie'yi önerdi. Hayattaki tüm arkadaş ilişkilerini bu kitaba borçlu olduğunu da eklemişti. Okuma yazma öğrenip bu kitabı okuyana kadar hiç arkadaşı olmamış gibi... 

Onun ısrarıyla aldım Dale Carnegie'yi. İlk,  Dost Kazanma ve İnsanları Etkileme Sanatı'nı aldım. Daha sonra ikinci el olarak Söz Söylemek ve İş Başarmak Sanatı'na rastladım, onu da aldım.  Tek kitabıyla yargılamak istemedim yazarı.  

İlk kitapta nasıl dost kazanılır ve bu dostlar (!) nasıl kullanılır bunu anlatıyor. Evet, evet... Nasıl evet dedirtirsiniz, nasıl ilişkileri kuvvetli tutup her dediğinizi yaptırırsınız gibi. Ve buna dostluk deniyor...  Olsa olsa çıkar ilişkisi olur... 

Söz Söylemek ve İş Başarmak Sanatı ise diğerine göre on kat daha sıkıcı bir kitap... Üstüne, alırken hiç dikkat etmemişim, daha önceki okuyucu tüm satırların altını mavi bir tükenmez kalemle hunharca çizmiş, yetmemiş devasa yuvarlaklar içine almış cümleleri, yetmemiş harika(!) el yazısıyla aynı şeyleri tekrar yazmış... Bayıldığım bir kitap olsa okunmaz böyle, kaldı ki bu... 
-Bakmayın böyle okunmuş görünmesine, kendi de yarım bırakmış:p - 

Hakkını yemeyelim Carnegie'nin, diğer kişisel gelişim kitaplarına göre üslubu çok daha düzgün. Gereksiz kibirli ve iddialı ifadelere yer vermediği için bir adım daha önde. 

Her şeye rağmen herkesle dost olmanın ve dostluğu sürdürmenin kendine özgü bir doğası vardır ve bu hesap kitaplar sizi ancak gerçek dostlardan eder bana göre... 

Sevgiler :)